Światłolecznictwo jest metodą fizykoterapii, która do leczenia wykorzystuje promieniowanie elektromagnetyczne z zakresu 15000-100 nm (nanometrów). Światło w potocznym rozumieniu tego słowa, to ta część promieniowania elektromagnetycznego, która wywołuje wrażenia wzrokowe. Światłolecznictwo wykorzystuje także zakresy promieniowania niewidoczne dla oka: podczerwień i ultrafiolet. Źródłem promieniowania elektromagnetycznego jest również Słońce. Wykorzystanie promieniowania słonecznego do leczenia to helioterapia. Innym źródłem promieniowania elektromagnetycznego, o pewnych specyficznych właściwościach są lasery.
Rodzaje promieniowania świetlnego
Promieniowanie podczerwone (IR) – w fizykoterapii wykorzystuje się długości fali z zakresu 770-15000 nm. Źródłem tego rodzaju promieniowania są ciała ogrzane, a długość fali zależy od temperatury tego ciała. W praktyce zabiegowej stosuje się specjalne promienniki , które rozgrzewają się do określonej temperatury, lub specjalne żarówki, które w zależności od rodzaju żarnika emitują promieniowanie o różnej długości (lampa Sollux). Promieniowanie IR wnika, w zależności od długości fali, od 10 do 30 mm w głąb tkanek. Źródłem promieniowania podczerwonego jest Słońce.
Efekty działania promieniowania IR wynikają ze stosowania ciepła. Są to: rozszerzenie naczyń krwionośnych, zmniejszenie napięcia mięśni, działanie przeciwbólowe, wzmożenie przemiany materii, odruchowy wpływ na narządy położone głębiej przez pobudzenie receptorów cieplnych skóry.
Zastosowania: leczenie niektórych przewlekłych i podostrych stanów zapalnych, zespołów bólowych, jako przygotowanie przed masażem, terapią manualną, jonoforezą, kinezyterapią. Źródłem promieniowania podczerwonego o specyficznych właściwościach są także lasery.
Promieniowanie nadfioletowe (UV) – o długości fali z zakresu 100-400 nm. Zakres ten podzielony jest na 3 obszary: obszar A 400-315, obszar B 315-280, obszar C 280-200 nm. Podział uwarunkowany jest odmiennym działaniem biologicznym wymienionych obszarów. Źródłem promieniowania UV są Słońce, ciała ogrzane do wysokiej temperatury, łuki elektryczne, wyładowania jarzeniowe. W praktyce zabiegowej stosowane są specjalne promienniki zwane palnikami. Promieniowanie UV wnika do 2 mm w głąb tkanek.
Do reakcji organizmu na działanie promieni UV zalicza się: powstanie pigmentu (opalenizna), wzmożenie rozpadu białek, zmniejszenie zwiększonego stężenia glukozy, synteza związków przeciwkrzywiczych, szybszy wzrost komórek naskórka, pobudzenie działania przysadki, tarczycy, nadnerczy, jajników, jąder, obniżenie podwyższonego ciśnienia krwi, zwiększenie liczby krwinek czerwonych i białych. Promieniowanie UV wykazuje działanie bakteriobójcze.
Zastosowania:
- do celów kosmetyczno – estetycznych (popularne solaria)
- do celów leczniczych m.in.: przewlekły nieżyt oskrzeli, dychawica oskrzelowa, krzywica, trądzik pospolity, czyraczność, owrzodzenia troficzne, trudno gojące się rany, utrudniony zrost kostny, stany rekonwalescencji, niedoczynność tarczycy, niedoczynność jajników. W dermatologii wykorzystuje się współdziałanie pewnych związków chemicznych podnoszących wrażliwość skóry na promieniowanie UV, oraz promieniowania UV z obszaru A (metoda PUVA stosowana w leczeniu łuszczycy).
______________________________
Źródło: www.ravopt.phg.pl
